ప్రతి బంధం

ప్రతి బంధం – మొదటగా ఒక అవకాశంతో మొదలవుతుంది.అదే అవసరంగా మారుతుంది.చివరికి అది అలవాటవుతుంది.అది ప్రేమకావచ్చు,స్నేహం కావచ్చు..ఒక కన్ను చూస్తుంది.ఒక క్షణం ఆగుతుంది..ఒక మాట మొదలవుతుంది.అదే ఒక కొత్త బంధానికి తలుపు తీయగలదు.బంధాలు మొదలయ్యే సమయంలో మనకు తెలియదు.ఇది ఎంత దూరం నడుస్తుంది?ఇది ఎంత లోతుగా ప్రవేశిస్తుంది? అని కానీ ఒక అవకాశం ఇచ్చే మనసు ఉంటే.మనిషిలో మనిషి కనిపిస్తుంది.ఎవరో చిరునవ్వుతో పలకరిస్తే,ఎవరో మన మాట వినగలిగితే.మనలో ఏదో తెలీకుండానే  మెరవడం మొదలవుతుంది.ఈ *అవకాశం* అంటే ఒక బంధానికి వేసే తొలి అడుగు.అది పెద్దదైనా,చిన్నదైనా మనసును తాకగలిగితే చాలు.

అది అనుబంధమవుతుంది. *అవసరం*.బంధాన్ని పోషించే ఎవరి జీవితం లోనైనా ఒక సమయంలో

ఒకరిని అవసరంగా అనిపిస్తుంది.మన మాట వినే వ్యక్తి,మన మౌనం అర్థం చేసుకునే మనిషి,మన భయానికి అండగా నిలిచే నీడ.అవసరం అనిపించే బంధాలు జీవితంలో చాలా ఉంటాయి.ఎవరైనా మన బాధ విన్నప్పుడు,మనకు ఒక మౌనపు తోడు ఇచ్చినప్పుడు...మనసులో ఒక జాగా వాళ్ల కోసం ఖాళీ అవుతుంది.అదే *అవసరం*.అలాగని అవసరంతో మొదలైన బంధం తక్కువ అని కాదు.మన బలహీనతల్లో ఎవరు మన చేయి పట్టుకుని నడిపిస్తారో వారే మన జీవితంలో నిలిచిపోయే మనుషులు..*అలవాటు* ఆత్మకి అతుక్కున్న లేదా హత్తుకున్న తోడు ఒకప్పుడు పరిచయమైన వ్యక్తి,ఒకరోజు అవసరమయ్యాడు,తర్వాత అతనితో లేకపోతే అసహ్యం అనిపించేట్టుగా...అదే *అలవాటు*.ఇది అత్యంత శక్తివంతమైన ఘట్టం.

ఇక్కడే మనం పడిపోతాం,గిలగిలలాడతాం.ఎవరో దూరమైనప్పుడు,మనలో గాయం మిగులుతుంది.ఏం జరిగిందో మనకే అర్థం కాకపోతేనూ,వాళ్ళ లేక పోవడమే బాధిస్తుంది.అలవాటు అనేది బంధానికి మనసుతో వేసిన పట్టు.అది ఒక మత్తు కాదు.

ఒక నిశ్చల ప్రేమ లక్షణం.అలవాటవ్వడం అంటే 

అలవాటు పడిన మనిషి ఎదుట లేకపోయినా,మనం స్వచ్ఛంధంగా వారి కోసం ఎదురుచూస్తాం.వారి రాక మీద మన దినచర్య,మన ఊహ,మన గడియారమే ఆధారపడిపోయింది.మన ముందు వారు చిరునవ్వు నవ్వకపోతే,మన హృదయం ఎందుకో బాధ పడుతుంది.వాళ్లు మౌనంగా ఉంటే మన కన్ను తడుస్తుంది.ఎందుకంటే అలవాటు మన భావోద్వేగాలను వారి వైపు ఆకర్షించేసింది.అలవాటు అనేది కేవలం ఒకరి జ్ఞాపకం కాదు.అది మన లోపల వారి శ్వాసలా మారిపోతుంది.వారి గమనమే మన గమనంలా అనిపిస్తుంది.వారి అసంతృప్తి మన బాధలా అనిపిస్తుంది.ఈ స్థాయికి చేరినప్పుడే అలవాటు అనేది ప్రేమకంటే లోతుగా అనిపిస్తుంది.

అవకాశం → అవసరం → అలవాటు.అది స్నేహం కావచ్చు,బంధుత్వం కావచ్చు,ప్రేమ కావచ్చు,కలుసుకున్న రహదారి కావచ్చు.ఈ చక్రాన్ని ఏ దశలోనైనా విరమించవచ్చు.కానీ మన మనసు దాని పంథాను మర్చిపోదు.ఇందుకే కొన్ని బంధాలు నిష్ఫలమైనా మనలో ఏదో మిగిలిపోతుంది.ఒక చిన్న ఆశ.ఒక చిరు వేదన.ఒక ఊహ,ఒక అలజడి.ప్రతి బంధం అవకాశంగా మొదలవుతుంది,అవసరంగా,

ఎదుగుతుంది,అలవాటుగా మారుతుంది.కానీ నిజమైన బంధం.దేనికీ అర్ధం చెప్పాల్సిన అవసరం లేకుండా మనసునే అర్థం చేసుకుంటుంది.అయితే ఈ మూడు గుండా ఏర్పడేదే అనుభవం.

అవకాశం + అలవాటు + అవసరం = అనుభవం..ఈ మూడూ కలిపిన తర్వాత జీవితంలో మిగిలేది ఒక్కటి అనుభవం.అనుభవం – బంధాన్ని బలపరిచే నాలుగవ స్థాయి.ఇది ఊహతో వచ్చే పాఠం కాదు.ఒక సన్నివేశం,ఒక బంధం,ఒక వేదన…మనలో తళుకుల్లా మెరుస్తూ శాశ్వత గుర్తుగా మారిపోతుంది.అనుభవం అంటే కాలంతో లిఖితమైన భావోద్వేగం.ఒకరి నుంచి సాయం ఆశించి నిరాశపడ్డపుడు.ఒకరి కోసం ఎదురుచూసి వారు రాకపోయినప్పుడు.ఒకటి కాదు,రెండూ కాదు ఎన్నెన్నో పర్యాయాల్లో మనం మౌనం వెచ్చించినప్పుడు.ఆ మౌనం మన హృదయాన్ని వెతికి, మనిషిని మార్చేస్తుంది.అదిఅనుభవం.అనుభవం గమనించనంత మెల్లగా మనలోకి వస్తుంది.ఒక రోజు మనం ఎదుట కూర్చున్నవారిని చూసి,

వాళ్ల మాటల్లో ఉన్న మౌనం వినగలిగితే.అది మన అనుభవం మనకు నేర్పిన అభిజ్ఞత.అనుభవం బంధాన్ని శోధిస్తుంది – నశింప జేయదు..అవకాశం వచ్చినప్పుడు మనం ఓ బంధాన్ని మొదలు పెడతాం.అలవాటయ్యాక దానికి మనసు ఎగబాకుతుంది.అవసరం ఏర్పడితే దాన్ని కోల్పోవడం భయంగా అనిపిస్తుంది.కానీ అనుభవం వచ్చిందంటే.ఈ మూడింటినీ దాటి ఆ బంధం మన మనసులో పాతుకుపోయిందని అర్థం.అప్పుడు మనం వదిలి పెట్టవచ్చు,కానీ మరిచిపోలేం.ఒక ప్రేమ విఫలమవచ్చు,కానీ దాని అనుభవం మనం ప్రేమించే తీరును మార్చేస్తుంది.ఒక స్నేహం దూరమవచ్చు,కానీ దాని అనుభవం మనలో ఒక జ్ఞాపకంలా నిలిచి పోతుంది.అనుభవం అంటే ఎదిగిన మనసు అనుభవం వచ్చాక మనం ఇక భయం కోసం బతకం.అభిప్రాయం కోసం కాదు.అర్థం కోసం ఎదురు చూస్తాం.ఎవరైనా మనల్ని పిలవకపోతే బాధపడం,మన విలువలను మర్చిపోవద్దని మనల్ని మనమే గుర్తు చేసుకుంటాం.అదే అనుభవం నిజంగా మానవత్వాన్ని నేర్పే దశ.అనుభవం తర్వాత మనం నేర్చుకునేది.ప్రేమ అనేది ఒత్తిడిలో ఉండకూడదు.బంధం పుట్టించేది దృష్టి కాదు.దాని వెనుక ఉన్న శ్రద్ధ.అవసరం గౌరవంగా ఉంటేనే బంధం స్థిరంగా ఉంటుంది.దూరం వచ్చినా,అనుభవం కాసేపు నవ్వుతూ వెనక కనిపిస్తుంది..ప్రతి మౌనం.ఓ తలపుగా మారు తుంది..ప్రతి తేడా.ఓ సహనంగా మారుతుంది..ప్రతి అణకరం.ఓ అర్థంగా మారుతుంది..అదే అనుభవం మన బలహీనతలను మారుస్తుంది,మన సంశయాలకు జవాబుల్లా నిలుస్తుంది.అవకాశం ఓ తలుపు మాత్రమే.అవసరం ఓ నడక మాత్రమే..అలవాటు ఓ దారి మాత్రమే.కానీ అనుభవం అది మనసు ముడిపడే చివరి గమ్యం...ఇట్లు..మీ..✍🏻 *రఘు*